Ivan Mishukov was vier jaar oud toen hij in 1996 wegliep bij zijn ontoereikende moeder en haar alcoholistische vriend. Het leger van tienduizenden zwerfkinderen dat de straten van Moskou sinds de val van het communisme bevolkt, werd daarmee uitgebreid met een klein maar vastberaden jongetje. Een jongetje dat zo gedesillusioneerd was over de medemens dat hij zich niet aansloot bij zijn lotgenoten op de vuilnisbelten van Moskou, maar zijn heil zocht bij een troep zwerfhonden. Hij deelde zijn bijeen gebedelde eten met de honden, won zo hun vertrouwen en werd uiteindelijk als hun leider erkend. De honden, op hun beurt, beschermden hem en hielpen hem met hun lichaamswarmte de barre winters door.
Toen dit ongebruikelijke pact in de gaten begon te lopen, opende de politie de jacht op Ivan en met succes: na twee jaar op straat te hebben geleefd, werd hij opgepakt en overgedragen aan de kinderbescherming. Ongevraagd werd Ivan weer bij mensen ondergebracht en al even ongevraagd beleefde hij zijn vijftien minuten roem: hij werd wereldnieuws. Hoe was het mogelijk, vroeg de verzamelde pers zich af, dat een kind met alleen maar de hulp van honden overleefde? Dat zoiets mogelijk was in afgelegen bossen, in de jungle van India,