Vijftien jaar geleden liep ik bij een coach omdat ik mijn emoties niet goed kon reguleren. Het ene moment had ik een pokerface, en het volgende moment brak ik. Dan stond ik opeens keihard te janken op een begrafenis van iemand die ik amper kende. Of ontplofte ik om de kleinste dingen. Mijn coach gebruikte toen een metafoor waar ik veel aan had. Volgens hem had ik een stuwmeer dat steeds voller liep als ik mijn gevoelens inslikte en mijn grenzen niet goed aangaf. Tot het punt waarop de stuwdam brak en alles eruit kwam. Telkens werd het meertje keurig opgebouwd en na een paar maanden begaf de dam het opnieuw.

Log in om verder te lezen.