Column Roos Schlikker: Redderssyndroom

‘Rosy, ik zoek de zweep.’
‘Pardon?’
‘Ja, je weet wel, dat ding waar je eten in laat lekken.’
‘Je bedoelt een vergiet.’
‘Dat zeg ik toch!’

Trouwen met een man die een andere moedertaal heeft dan jij, ik kan het iedereen aanraden. Onze babylonische spraakverwarringen zijn vaak vrij geestig. Zo heeft François me regelmatig gevraagd of hij de asperges moet schilderen (‘Zou ik niet doen, schat’) en informeert hij standaard of ik nazi of bami bij de rijsttafel wil (‘Eh, doe dat laatste maar. Voor de zekerheid’).

Naast het feit dat hij Franstalig is, verschilt François ook in andere opzichten enorm van mijn vriendjes vóór hem. Het is te voorspelbaar voor woorden.

Ik, dochter van een moeder met psychiatrische problematiek, koos altijd partners van de behoeftige soort. Moeilijke jongens, ongelukkig, verslaafd soms. Omdat ik thuis zo gewend was de uithuilschouder te zijn, zette ik dat patroon in het amoureuze voort.

Ik ben het redderssyndroom op pootjes. Tot ik die gekke Frans-Canadees trof. Een man met zijn leven op orde, een brede rug, goed humeur en bovenal een enorm zorgzame inborst.

In het jaar nadat ik François ontmoette, had ik een regelmatig terugkerende droom. Ik klauterde een berg op, moe en zeer bezweet. Om mij heen was het stil, ik had dorst en ongelooflijk veel slaap. De laatste meters voor de top kroop ik op handen en voeten vooruit.

Toen ik eindelijk boven kwam, stond daar een bed, opgemaakt met wit linnengoed. François klopte erop. Hij gaf me een beker drinken en schone kleding. ‘Ga lekker slapen, jij. Ik zal voor je zorgen.’

In die tijd wist ik nog helemaal niet hoe groot de impact van mijn jeugd op mijzelf was geweest. Ik had ooit ervoor gekozen het kind te zijn met wie het altijd goed ging. Het meisje dat geen zorg behoefde. Dat heeft me ver gebracht. Ik heb de wereld rondgereisd zonder enige vorm van vrees, omdat ik altijd geloofde: ik red me wel. Die overtuiging heeft me nooit verlaten.

En toch was daar de droom die almaar terugkeerde, precies op het moment dat ik iemand trof om tegenaan te leunen. Me totaal onbewust van mijn eigen systeem, werd ik verliefd op datgene wat ik het meest nodig had. Een man die het prettig vindt om boodschappen te doen nog voor ik honger krijg, die weet waar mijn sleutels liggen voor ik ze kan zoeken, die zorgzaam is zonder dat ik erom vraag.

Het is inmiddels twintig jaar later. Zo nu en dan botst zijn zorgkarakter met mijn vrijheidsdrang. Vanmiddag stond ik spaghetti te maken en rukte hij zowat het kookgerei uit mijn handen. ‘Hier. Doe ik wel.’ Daar stonden we, trekkend aan een pan, onze onbewustes schreeuwden het uit. ‘Laat me met rust!’ ‘Laat mij er voor je zijn!’

Maar die droom, die heb ik niet meer. Want heel langzaamaan heb ik toch leren leunen. Dus liet ik de pan los. En gaf hem even later ook nog even de zweep aan.