Ik vind het zo lastig om mijn 18-jarige kind los te laten
Mijn zoon is net ‘volwassen’. Maar het loslaten van een kind van 18 jaar, hoe doe je dat? Ik worstel daar enorm mee. Mijn 21-jarige dochter kan ik goed loslaten: ze studeert op kamers, en dat gaat goed. Maar met mijn zoon heb ik telkens ruzie. Altijd met deze strekking: ik kan er niet mee omgaan dat hij nooit thuis is, en ik voel me de huissloof – alleen goed om te koken, de was te doen, en zijn rijbewijs en studie te betalen.
Ik voel me zo onterecht behandeld, zo aan de kant geschoven, zo bijna misbruikt dat ik alleen die huishoudelijke taken nog mag doen… Dat hij het gewoon niet fijn vindt om thuis te zijn, maar voor het gezin van zijn vriendin kiest. Hij is namelijk bijna altijd bij haar, en zij woont in een traditioneel gezin. Ik ben al 12 jaar alleen met mijn dochter en zoon. Dat was een bewuste keuze voor mijn kinderen: niet samenwonen met een nieuwe partner.
Ik weet dat ik niks terug mag verwachten, maar ik heb echt 18 jaar heel veel liefde en zorg in hem geïnvesteerd. Ik voel me ontzettend afgewezen. Ik zeg wel wat er in me omgaat, soms in tranen, maar hij kiest uiteraard voor zijn vriendin i.p.v. voor zijn moeder. Ik wil niet net zo hard aan hem gaan trekken als zij, maar ik doe het geloof ik wel.
Ik probeer hem wel los te laten. Zo heb ik voor zijn verjaardag bijvoorbeeld de mooiste foto’s uit die 18 jaar verzameld, en twee mooie albums voor hem gemaakt. Als ritueel om mijn volwassen kind van 18 los te laten. Maar ik heb toch nog wel enig recht van spreken – hij woont hier immers toch nog? Graag uw hulp bij het loslaten van een kind van 18 jaar.