De vraag

Help mijn man is met pensioen

Beste Annette,
Ik heb altijd een parttime baan in de verpleging gehad ,veel hobby’s, vriendinnen en een zelfstandig leven geleid, heb twee kinderen en een goed huwelijk ( 26 jaar). Mij man is vier jaar geleden met vervroegd pensioen gegaan. We zijn naar een warm land verhuisd om een nieuwe start te maken. Op zich gaat dat wel goed maar net als vroeger heeft mijn man buiten de deur weinig interesses en vrienden.

Alles wat ik doe wordt ( goed bedoeld ) becommentarieerd van instructies en goede raad voorzien. Ik kook graag maar hij ook, dus de keukenkastjes zijn opnieuw ingedeeld de boodschappen doet hij , hij deelt de tuin in, neemt alles als het ware over . Ook kleine dingen zoals op welk tijdstip de planten water moeten krijgen ( zonde van het water dat kost geld ) en andere pietluttigheden worden tot hoofdzaken gemaakt. Iedere discussie eindigt met het feit dat het geld kost.

Alles moet op zijn manier gaan en gedaan worden. Van pure frustratie ben ik maar weer een baan buiten de deur gaan zoeken waar ik mijn eigen beslissingen tenminste kan nemen. Er over praten lukt niet. Mijn man zegt dat het onzin is en ik ook eens goede raad zou kunnen aannemen en dat ik mij constant aangevallen voel. Daarnaast is hij zeer zorgzaam voor mij. Toch ervaar ik het geheel als een machtsstrijd en een overmaat aan controle. Doordat hier geen echte vrienden over de vloer komen lijkt mijn man steeds meer in zijn eigen wereld terug te trekken en worden we beiden niet gespiegeld.

Ik zou erg graag uit deze impasse komen en genieten van al het moois om mij heen maar ik ben mijn “thuis “zo kwijt. Is het waar dat wij elkaar nu op een geheel andere manier leren kennen en hoe moet dat dan in Godsnaam gaan als mijn jongste kind over twee jaar de deur uit is. Hij is zo vrolijk en brengt een frisse ( de enige) wind buiten mij in het bestaan van mijn man.

Ik moet er bij vertellen dat mijn man een latent alcoholprobleem heeft ( recidief ) en dat drie jaar geleden iets vreselijks in zijn leven gepasseerd is waar hij zich mogelijk bijzonder schuldig over voelt maar ook daar praat hij niet over. Hij ontwijkt mij en alle emoties en ik voel mij ook schuldig omdat ik nooit weet wat er in hem omgaat en ik daardoor het gevoel heb hem onvoldoende te steunen. Hij wil niet in therapie dat heb ik al zo vaak direct en indirect voorgesteld. Sorry dat het een wat chaotisch verhaal geworden is .

Met vriendelijke groet,
Maaike

Stel ook een vraag

Opslaan

Het advies

Annette Heffels

Psychotherapie

Beste Maaike,
Het is altijd moeilijk om een idee te vormen op grond van het verhaal van een van beide partners, maar ik zal toch proberen om wat mogelijkheden te bespreken.

Het zou kunnen zijn dat je man probeert om alles onder controle te houden, zodat hij moeilijke of pijnlijke gevoelens kan vermijden. Alcohol zou een soort van zelfmedicatie kunnen zijn.

Een andere mogelijkheid is dat hij op deze manier, door alles “voor jou” te regelen, zin en structuur aan zijn leven probeert te geven nu hij geen werk meer heeft.

Omdat hij er niet over wil praten en niet in therapie wil kun je deze hypotheses niet toetsen en kun je het probleem met hem niet aanpakken. De enige mogelijkheid is dus om je eigen gedrag te veranderen. Voor een stukje heb je dat al gedaan door zelf weer te gaan werken. Daarnaast zou je ook misschien duidelijker kunnen zijn over wat je wel en niet wil en over hoe je de taken zou kunnen verdelen. Daarbij vermoed ik dat het voor je man makkelijker te accepteren is wanneer je ook hier een duidelijke structuur in aanbrengt. Dat geeft hem kennelijk houvast.

Je zou bijvoorbeeld af kunnen spreken dat jij en hij om de andere dag koken en boodschappen doen. Ook kan ik me voorstellen dat je in huis een kamer voor jezelf zou inrichten waar je af en toe tot jezelf kunt komen zonder dat iemand zich met je bemoeit. Eventueel kun je hem vragen om die kamer voor je te verbouwen als dat nodig is.

Onthoud bij dit alles dat je dit vraagt omdat jij het nodig hebt. Hij hoeft het er niet mee eens te zijn, maar kan het doen om jou een plezier te doen. Accepteer dat hij het onzin vindt, maar laat merken dat jij het waardeert.

Annette Heffels