Lieve Tamar,
Je bent binnenkort weer jarig. Zoals altijd schrijf ik je dan een brief waarin we het jaar doornemen. Je bent nu 35 jaar: een mooi moment om eens verder terug te kijken.
Op de middelbare school was je buitengewoon goed. Je haalde niet alleen hoge cijfers, je was ook echt geïnteresseerd en koos bepaald geen pretpaketten. Deze leergierigheid belemmerde je niet om er veel vriendjes en vriendinnen op na te houden. Toen het eindexamen naderde, kwam de gedachte aan psychologie of psychiatrie. We hadden altijd veel gepraat over de dingen die ik daarin deed. Je leek bijzonder geschikt voor het vak, maar ik was bang je te beïnvloeden. Ter oriëntatie ging je naar voorlichtingsdagen, maar na alles gehoord en gelezen te hebben, vond je het curriculum bij psychologie bar mager. Daar ging je niet voor studeren: dat soort vakken kon je er zelf bij doen voor zover ze zinnig waren. Ik kon je geen ongelijk geven. Uiteindelijk koos je voor de psychiatrie.
Ik ben vreselijk trots dat je zo’n goeie psychiater en zo’n goede arts bent geworden, die uitstekend met patiënten weet om te gaan. Ik vind het ook heerlijk om met jou over casussen
van gedachten te wisselen en je advies te kunnen vragen wanneer het gaat om medicatie, of om stoornissen als schizofrenie waar jij veel beter in thuis bent dan ik. Dat kan allemaal, omdat we dezelfde kijk op mensen hebben en hoe je met ze moet omgaan.
Je bent inmiddels niet alleen bijna psychiater, maar ook echtgenote en moeder. Dat geeft veel drukte, vooral voor iemand die alles erg goed wil doen. Lieve schat, ik hoop en vertrouw erop dat je erin zult slagen je beroep en je privé-leven zo te integreren dat je altijd trots op jezelf kunt zijn.
Veel liefs, Freddy
Lieve papa,
Als klein kind zei ik altijd dat je ‘op-psycholoog’ was. Zo had ik het verstaan, maar wat dat beroep inhoudt, wist ik natuurlijk niet. Het was thuis vanzelfsprekend om te praten over mensen en hun problemen. Dat heeft ongetwijfeld invloed gehad op mijn keuze voor het vak psychiatrie. Mijn fascinatie naar wat mensen werkelijk drijft, voelt zo vanzelfsprekend.
Achteraf gezien denk ik dat jij – grotendeels onuitgesproken – een bepaalde professionele houding op me hebt overgedragen. De zogenaamde ‘aspecifieke therapeutische factoren’ zaten waarschijnlijk in mijn Brinta (en wellicht ook in mijn genen). Die indruk krijg ik wanneer ik bij mezelf dingen herken van jou: de manier van contact leggen, van het tonen van empathie; de behoefte aan helderheid, ‘echtheid’ en af en toe het gebruik van humor.
Het vak van psychiater is natuurlijk niet exact hetzelfde als het jouwe. En daar ben ik ook wel blij om. Meer iets van mezelf, geen papa’s-kindje. Bovendien kunnen we elkaar dingen vertellen of vragen over elkaars vakgebied. Zo kan ik jou veel vragen over gezinstherapie, terwijl jij met mij over medicatie kunt overleggen. Overigens is het wel een beetje gênant dat jij dan soms over het gebruik van psychofarmaca meer weet dan ik!
Dat jij een bekende succesvolle psychotherapeut en hoogleraar bent, heeft invloed op de manier waarop mensen naar mij kijken. Ik heb weleens gehoord dat mensen jaloers op me zouden zijn of menen dat ik bevoorrecht word, bijvoorbeeld met een opleidingsplaats. Dat soort dingen vind ik uiteraard bijzonder vervelend (en onterecht). Maar verder heb ik er geen moeite mee ‘de dochter van’ te zijn. Integendeel, ik ben trots op jouw werk en geniet er tegelijkertijd van mijn eigen weg te gaan.
Liefs, Tamar[/wpgpremiumcontent]