Knarsetandend zeg ik voor de zoveelste keer nee tegen een leuke freelance-opdracht. Te druk, en vooral: te moe. Ik weet niet waar ik de fut vandaan moet halen, terwijl ik zie dat het werk qua hoeveelheid best haalbaar is. En mijn streven is juist: zoveel mogelijk leuke opdrachten doen.
René Hogenes van Uw Energiecoach B.V. gaat me uitleggen hoe ik voortaan wél ja kan zeggen. René is energiecoach. Hij geeft trainingen in timemanagement, snellezen en financiële vrijheid. Door onderzoek van Harvard naar de energiehuishouding bij topsporters raakte hij geïnspireerd om al zijn kennis te combineren in een methode om extra energie op te doen.
Zelf straalt hij, en dat komt niet alleen door zijn kanariegele T- shirt. Hij oogt uitgerust, zijn ogen sprankelen. ‘Je kunt veel verbeteren aan je energieniveau,’ zegt hij. ‘Waarom zou je genoegen nemen met moe zijn in het weekend als dat helemaal niet nodig is?’ Uitstekend argument. Ik luister.
René vertelt dat er vier grote bronnen van energie zijn: kracht, hoeveelheid, stabiliteit, en richting van je energie. Op zijn beeldscherm ontvouwt zich een schema met grote en kleine bronnen. Onder elke bron staan reeksen vragen en praktische aanwijzingen om meer vitaliteit te krijgen.
Bij ‘hoeveelheid’ is voor de meeste mensen veel te winnen. ‘Voeding en beweging zijn flinke energiebronnen,’ zegt René. ‘Bewegen geeft je enorm veel energie; doe het ongeveer 10 procent van je werktijd.’ Werk je veertig uur per week, dan moet je dus daarnaast ter compensatie vier uur bewegen.
Je loopt volgens hem energie mis als je veel snackt. ‘Je kunt beter iets voedzaams en gezonds eten, dat geeft letterlijk meer energie.’ Bij mij zit het al goed: ik beweeg veel en eet gezond. Al heb ik meer ambities, zoals geen vlees eten. Maar René is streng: ‘Je kunt niet overal tegelijk aan werken. Anders doe je van de weeromstuit niks meer.’
We gaan door naar de stabiliteit van mijn energie, waar ‘stressbestendigheid’ onderdeel van is. Toevallig heb ik net een grote klus gekregen die snel af moet en veel creativiteit vraagt. Precies wat ik leuk vind, en de deadline is haalbaar, en toch heb ik stress. Tussen andere klussen door werk ik steeds aan de grote opdracht, uit angst dat ik – ook al ben ik op tijd klaar – het niet goed genoeg doe.
Mijn dagen worden chaotisch en ik lijk niets af te krijgen. ‘Stress boven je draagkracht is een energielek: het put je snel uit,’ zegt René. ‘Je krijgt stress door te denken aan wat je nog niet hebt gedaan – niet door hard te werken.’
Van hem moet ik vooraf bedenken hoe ik een opdracht rendabel maak: hoeveel tijd wil ik eraan besteden gezien het honorarium? ‘Vergeet niet dat je energie iets waard is.’ Daarnaast moet ik in twee blokjes van twee uur per dag werken, zonder afleiding, en vooraf in een dagplan schrijven wat ik in de blokjes ga doen. Na een blokje volgt ‘hersteltijd’, bijvoorbeeld wandelen of niets doen. Ik krijg het mee als opdracht voor de volgende privésessie.
Gestructureerd werken valt niet mee. Maar lukt het wél, dan krijg ik in twee intensieve blokjes verrassend veel voor elkaar. Normaal doe ik daar wel zes uur over. De stress over het gevoel dat ik niet genoeg doe, verdwijnt naar de achtergrond. In de laatste sessie komen we bij ‘kracht’ nog een energielek tegen: ik werk niet genoeg aan mijn missie. Wat wil ik écht bereiken? ‘Daarmee bezig zijn geeft je veel energie,’ zegt René. ‘Daar moet je dus tijd voor inplannen.’
Ik ruim braaf tijd in, in een van mijn werkblokjes, want het is mijn huiswerk voor de laatste sessie. Maar je missie vaststellen, dat blijkt een gecompliceerde en tijdrovende kwestie. ‘Je kunt beginnen met een kortetermijnmissie,’ zegt René, als ik hem consulteer per mail. Goed, ik begin met een doel dat ik al langer heb: ik wil een column op de radio. Ik ruim tijd in om te oefenen met voorlezen, en het plezier dat ik erin krijg, geeft een bescheiden golfje energie. Of die column er ooit komt, weet ik niet, maar dát heb ik alvast binnen.[/wpgpremiumcontent]