Brieven over loslaten: Eigenschappen

Lieve Brenda,

Onze laatste brieven gingen over schaamte. Zoals meestal resoneerde het onderwerp nog een tijdje in mijn hoofd.

Ik moest denken aan de eerste keren dat mensen zeiden dat mijn baby op me leek. En dat ik me destijds absoluut geen houding wist te geven na zo’n opmerking. Was dit een compliment? Mijn zoon was gehandicapt en had een misvormd hoofd.

Toen we eenmaal wisten welke zeldzame chromosoomafwijking Job had, begon ik bij hem te letten op de specifieke kenmerken die daarbij hoorden. Niet alleen uiterlijk (lage spierspanning, lange vingers, scoliose – de lijst was lang) maar ook wat persoonlijkheid betreft.

Ja, hij was heel sociaal, zoals in de ‘handleiding’ stond beschreven. En lui, dat klopte ook. Ik probeerde uit te zoeken wie dit kind nu precies was, en waarom hij op zoveel vlakken anders was dan gezonde kinderen. Zijn afwijkingen leken me bepalend.

Job was vier jaar oud toen een logopediste tegen me zei dat hij taalgevoel had en ze met een knipoog toevoegde dat hij dat waarschijnlijk van zijn moeder had geërfd. Ik begon helemaal te glimmen. Het drong toen pas tot me door dat Job natuurlijk ook gewoon een product van zijn ouders was. Dat hij daadwerkelijk op ons leek.

Ik ben benieuwd welke dingen jij terugziet van jezelf in Eva. Óf je dingen terugziet. En of dat anders is dan bij haar twee jongere broers die niet worden ‘vertroebeld’ door afwijkingen als doofheid en autisme.

Geef Eva een knuffel van mij,

Annemarie

Lieve Annemarie,

Het bijzondere van kinderen vind ik dat ze al bij de geboorte zichzelf zijn. Je hoeft ze alleen nog maar te leren kennen. Wat soms niet meevalt, júíst omdat ze anders zijn dan jijzelf.

Toen mijn moeder me jaren geleden deze wijsheid uit de doeken deed, fronste ik. Mijn eigen vlees en bloed zou toch wel kneedbaarder zijn dan dat? Inmiddels weet ik dat ze gelijk heeft. Je kunt veel goed en nog meer fout doen in de opvoeding, maar ze zijn vanaf dag één wie ze zijn.

Desondanks zie ik zeker dingen van mezelf terug. Mijn oudste zoon heeft mijn taalgevoel en levenshonger. Niets willen missen. En mijn krullen. In de jongste herken ik mijn vasthoudendheid.

Ik vraag me af of ik ooit met die ogen naar Eva heb gekeken, op zoek naar iets eigens. Als kind al leek ze losgezongen van alles. Ze is puur intrinsiek gemotiveerd, zal nooit iets doen of laten omwille van een ander.

Ze staat met haar wereldje in de onze. Ik relateer Eva daarom ook nooit aan andere meiden van haar leeftijd. En blijkbaar ook niet aan mezelf.

Maar nu je het vraagt: die eigengereidheid herken ik wel een beetje bij mezelf. Haar nieuwsgierigheid zeker ook. En volgens mijn vriend kunnen Eva en ik allebei heel goed ‘monniken’ – lang buffelen op dezelfde taak. Mits intrinsiek gemotiveerd dus.

In het weekend breng ik je knuffel over!

Brenda