‘Mijn spiegelbeeld zonder protheses went nooit’
Leon Emmen, (36) kreeg een bloedvergiftiging op zijn 31ste en moest beide onderbenen laten amputeren.
Na de operatie schoof ik de deken weg. Daar hing ik, boven twee stompen. Zo onwerkelijk. Als ik zat, had ik geen tegenwicht meer en ik ging een zwaar spiertrainingsprogramma in om nieuwe balans te vinden. Toen ik eenmaal protheses had, liep ik al na een paar dagen. Ik was bang dat ik geen goede vader voor mijn dochter zou kunnen zijn, omdat ik snel moe was. Maar zij ging daar heel natuurlijk mee om, pakte mijn hand vast in de stad en zei: “Pap, dan lopen we toch wat langzamer?” Haar moeder en ik gingen uit elkaar, dus op relatiegebied moest ik ook opnieuw beginnen. Maar hoe ga je daten zonder benen? Dat maakte me heel onzeker. Mijn huidige vriendin ontmoette ik op een borrel. We spraken lang over wat er met mij gebeurd was en op de tweede date gooide ik alles op tafel. Ik vertelde dat ik hoogstwaarschijnlijk onvruchtbaar was en dat het daar beneden ook niet allemaal meer fantastisch werkte, maar dat weerhield haar niet. Toch was het nog een heel proces om mezelf letterlijk aan haar bloot te geven met een lijf vol littekens en zonder benen. Hoe zwaar het ook was, de periode die achter me ligt, heeft me veel gebracht. Ik weet veel beter wat ik wil en waar mijn grenzen liggen. Lange tijd was mijn enige doel om te leren lopen en weer deel te nemen aan de maatschappij. Inmiddels leid ik een actief leven met veel CrossFit en golf, heb ik een managementfunctie en besef ik wat het waard is om alleen al gewoon te mogen meedoen. Om futiliteiten kan ik me niet meer zo druk maken, voor geklaag en gezeur heb ik geen ruimte. Ik probeer me alleen te richten op dingen waarop ik invloed heb, en dat ik mijn benen kwijt ben, kan ik niet veranderen. Dat heb ik geaccepteerd, maar zal altijd moeilijk zijn. Kijk ik in de spiegel met mijn protheses aan, dan zie ik een sterke man die midden in het leven staat. Mijn spiegelbeeld zonder protheses went nooit. Het blijft confronterend.’