Volgens mijn dochter gedraag ik me als slachtoffer

Beste Tinkeltje,
Mijn eerste reactie na het lezen van jouw brief is ‘wat fijn dat jullie zo openhartig tegen elkaar kunnen zijn’. En, dat een ieder zijn zienswijze kan én mag uiten. Uitingen waaruit blijkt dat jullie een andere zienswijze zijn toegedaan. Terwijl jouw dochter jou in de slachtoffervalkuil ziet stappen, ervaar jij haar gedrag als ‘een zich voor jou afsluiten’. Jouw respect om haar met rust te laten beleeft zij in geest en gemoed wederom als onverschillig.

Het overlijden van jouw echtgenoot/haar vader brengt natuurlijk veel verdriet teweeg. Een verdriet waar jullie beiden op een andere manier mee omgaan. Om elkaar tijdens dit verwerkingsproces met liefde en kracht te steunen komen jullie nader tot elkaar door jullie ‘verwijten’ in wensen te vertalen.

Met een heretikketering ofwel een concrete vertaalslag en definiëring van jullie wensen én de bereidheid daaraan tegemoet te komen, komen jullie ongetwijfeld op dezelfde gevoelsmatige golflengte terecht. Voor de praktische invulling kunnen jullie vervolgens concrete afspraken maken zoals een afspraak in de trant van ‘als we elkaar zien, dan mag jij een half uur over jezelf praten, waarna ik (jouw dochter) het over mijn leven zal hebben’. Met een empatisch luisterend oor zal er vervolgens voldoende stof zijn om over te praten.

Tinkeltje, als jij en je dochter blijven praten, praten over ‘wat betekent ‘houden van’ voor mij/voor jou?’ én over ‘gedraag ik mij echt wel als een slachtoffer?’, dan zullen jullie als moeder en dochter zeker weer eensgezind samen in het leven weten te staan!

Hartelijke groet,
Ursela van Stekelenburg