Mijn collega werkt zich over de kop

Dag Merit,
Als ik het zo lees, heb je terechte zorgen over je collega. Wat ik mis in je verhaal is de rol van zijn leidinggevende of directeur. Het ligt voor de hand dat er bij hem een vinger aan de pols gehouden zou worden gezien zijn recente ziektegeschiedenis.

Ik denk overigens dat er niets mis mee is om je bezorgdheid uit te spreken, ondanks het feit dat jij een stuk jonger bent. Ik weet niet of jullie samen lunchen of koffiedrinken? Dat zijn de momenten waarop het een natuurlijk moment is om het gesprek in die richting te sturen. Het bezoek aan het ziekenhuis is ook een gebeurtenis die een mooie aanleiding is. Dat je je zorgen om hem maakt siert je, maar als hij niet gered wil worden, zal hij zich ook niet laten aanspreken. Soms moeten mensen eerst hun eigen weg afleggen voordat ze links of rechts kunnen kijken en om dan pas te kunnen zien dat er aan weerszijden van hun eigen weg ook afslagen te nemen zijn.

Het lijkt erop dat je grote behoefte hebt om in actie te komen en dat zal niet voor niets zijn. Je kunt beter iets wél doen, dan vinden dat je vanwege je leeftijd geen recht van spreken hebt en misschien over een tijdje spijt hebt omdat je niets gedaan hebt. Nooit geschoten is altijd mis.

Wellicht zou je bij zijn direct leidinggevende of degene die boven hem in de hiërarchie zit en aan wie hij verantwoording af moet leggen, een keer je bezorgdheid kunnen uitspreken.

Verder kun je hem, als je goede artikelen leest over stress of werkverslaving (waar het een beetje op lijkt), die stukken onder zijn neus leggen in de hoop dat hij het leest. Of je kunt hem toch rechtstreeks aanspreken en hem eens vertellen wat je ziet bij hem en wat hij aan het doen is.

Zet hem op.
Groet, Denise Hulst