‘Terwijl ik stond te filmen, stortte ik in elkaar’

‘Zo’n vier jaar geleden kreeg ik het idee om video’s te maken over gezondheid en voeding. Het concept had ik eigenlijk direct in mijn hoofd: experimenten aangaan, met genoeg research vooraf, en daar eerlijk verslag van doen. Zo maakte ik video’s over een week op blote voeten lopen of op pizza leven.

In het begin had ik zo’n vijfduizend volgers, maar na een jaar gingen twee van mijn video’s viraal en kreeg ik er enorm veel abonnees bij. In eerste instantie was dat een fijne erkenning, maar tegelijkertijd had ik ineens iets te verliezen op mijn YouTube-kanaal. Ik zag dat die teller maar opliep – van twintig- naar vijftigduizend abonnees, en toen zelfs naar honderdduizend.

Al snel ging ik steeds meer van mezelf eisen: steeds spannender onderwerpen, betere research, mooiere edits. In elke video stopte ik twee fulltime werkweken, terwijl ik er elke week een online zette.

Op een avond kwam ik thuis van een uitputtende persreis en moest ik de volgende dag heel vroeg naar een samenwerking met een groot bedrijf. Terwijl ik daar stond te filmen, stortte ik in elkaar en begon ik keihard te huilen.

Dat was het teken om even te stoppen met mijn kanaal. Ik nam twee weken vrij om bij te komen, maar tijdens die vakantie kwam ik erachter hoeveel stress er in mijn lichaam zat.

Maandenlang had ik tegen mezelf gezegd dat het beter moest, dat ik vaker video’s moest uploaden. Ik vergeleek mezelf constant met anderen online, en hoe hoog die scoorden. Die deconstructieve gevoelens waren mijn lichaam en geest gaan regeren.

Ik had altijd al last van het idee dat het beter moest, nooit genoeg was. Voor ik influencer werd, heb ik ook weleens overspannen thuisgezeten. En social media zijn bij uitstek de plek waar de mening van anderen zwaar weegt en de druk hoog is.

Als mensen je niet meer leuk vinden, volgen ze je niet meer. Social media vragen ook om snelheid en regelmatig posten, wat maakte dat ik aan mezelf voorbijging.

Uiteindelijk heb ik hulp gezocht bij een coach die mij leerde dat je gedachten niet per se de waarheid zijn. Voor mij was dat een heel belangrijke les.

Daarvoor was ik soms bang dat mijn volgers zouden wegvallen en dat ik zonder YouTube-kanaal mijn leuke werk niet meer kon doen. Inmiddels zie ik in dat dat in mijn hoofd zit. Dat het niet erg is om een tijdje niet te uploaden.

Ik ben nooit helemaal gestopt met YouTube, maar heb de focus in mijn content verlegd van kwantiteit naar kwaliteit en het idee losgelaten dat ik altijd moet scoren. Ik probeer beter naar de signalen van mijn lichaam te luisteren en vooral iets te maken als ik er zin in heb.

Dit werk vind ik namelijk nog steeds heel leuk, ik wil het graag nog lang blijven doen. Maar niet altijd “aanstaan” blijft lastig. Al anderhalf jaar probeer ik een Instagram-pauze in te lassen, maar het is nog niet gelukt.’