Column Sterre van Leer: Met eigen ogen

Er zijn inzichten die langzaam rijpen. Voelen dat er iets aan het verschuiven is; nog niet weten wat het is – of niet willen luisteren. Er zijn lightbulb moments waarna het gewone leven het toch weer overneemt.

Terugval: overkomt mij nu weer hetzelfde? Heb ik dan niets geleerd; gaat dit dan nooit over? Er is het langzame groeien om een groot verdriet heen. En er zijn de dingen die je eigenlijk wel weet, al kun je ze niet geloven.

Toen ik voor de tweede keer moeder werd, had ik er al niet meer op durven hopen. Zo lang een tweepersoonsleven van moeder en zoon. Ik had er vrede mee, al had ik het me anders voorgesteld.

En toen kwam ze toch nog, mijn dochter, dertien jaar na de oudste. Het voelde alsof iemand me net voor sluitingstijd de laatste kermismunten in de hand gedrukt had: hier, ga jij nog maar een rondje, het kan nog net.

En ik zweefde hoog boven de grond en dacht alleen maar: waar heb ik het aan te danken, dat ik dit gewoon nóg een keer mag meemaken?

Wat is er anders als het leven je een herkansing geeft waar je niet meer op gerekend had? Er zijn dingen waar ik me niet meer druk om maak bij mijn dochters (want na die ene kwamen er nog twee). Zindelijkheid. Vlekjesziektes. Dat ik nooit fotoboeken maak, maar wel bij al hun balletvoorstellingen zal zijn.

Er zijn ook dingen die ik nu ergerlijker vind dan bij de eerste. Ik verlies sneller mijn geduld. Ik zie beter wat ze nodig hebben, maar ze moeten het niet allemaal tegelijk komen vragen. De eindeloze serie gebroken nachten, komt dat kind nou weer bij ons, trekken aan het dekbed, het geduw van kleine voeten in mijn buik.

En er zijn die dingen die ik eigenlijk wel wist, maar waarvan ik pas besef hoe waar ze zijn nu ik ze met eigen ogen heb gezien.

De blonde jongen die gisteren nog regenwormen zocht in de tuin heeft vandaag tentamen bestuursrecht. Hoe kort het eigenlijk maar duurde tot hij zijn lichte stemmetje inruilde voor een bariton, een hoodie over zijn hoofd sjorde en de deur achter zich dichttrok. Dat niets voor altijd is. En dat alles altijd sneller voorbijgaat dan je denkt.

Vannacht kwam de jongste weer. Maar dit keer breng ik haar niet terug naar haar eigen bed. Ik rol haar tegen me aan en druk mijn neus in haar haren.