Mijn moeder heeft alzheimer

Moeder Hanneke: ‘Vervelend dat ik vaak hezelfde vraag’

Hanneke Korteweg-Frankhuisen (72) kreeg in 2012 de diagnose alzheimer. Ze is psycholoog en boeddhist, bood spirituele begeleiding en schreef zelfhulpboeken.

‘Het is net alsof ik iets heb gegeten wat er niet hoort, maar wat er niet uit gaat. Iets wat ik eigenlijk niet lust. Dat is een rotgevoel. Ik moet nu ook meteen huilen. Het is op de voorgrond of op de achtergrond, maar het is altijd in de buurt.
Vroeger dacht ik: ze hebben het mis. Het kan nog wel overgaan. Maar ik heb de ziekte nu geaccepteerd. Dat is ook de enige manier waarop je ermee kunt omgaan. Je moet er niet de pest in hebben en denken: ik wou dat ik dit niet had. En je moet ook niet denken: ik heb het eigenlijk niet. En daarbij vind ik het natuurlijk ook heel vervelend. Het vervelendste vind ik dat ik vaak hetzelfde vraag. Dat is vervelend voor de persoon om wie het gaat, meestal mijn man.

Tegelijkertijd houd ik nu juist meer rekening met hem. Ik weet dat ik door mijn ziekte veel aan hem vraag en hem daardoor tot last kan zijn. Vroeger liep ik, als hij aan het schrijven was, veel makkelijker naar hem toe om even iets te vragen. Dat doe ik nu vaak bewust niet. Ik vind mezelf minder belangrijk.
Ik heb soms wel kritiek op hem. Bijvoorbeeld als hij te veel met andere mensen bezig is tijdens het boodschappen doen, en grapjes maakt. O, o, wat is het allemaal leuk, denk ik dan jaloers. Maar ja, dat heeft weinig met alzheimer te maken. Dat heb ik altijd al gehad. Het ligt nu alleen bloter.
Over de toekomst denk ik niet na. Dat vind ik niet interessant. Naast de alzheimer heb ik ook nog mijn gewone gesteldheid die intact is. Ik doe nog steeds elke ochtend yoga, een heel goede vorm van beweging die alles van me vraagt. Er zijn zes vaste yogahoudingen die ik elk vijf minuten doe. Het is mijn grote uitdaging om niet bij vier minuten al even stiekem te kijken of het er al vijf zijn.

Ook kan ik nog steeds goed nadenken en ik kan goed zien of mensen oprecht zijn of niet. Ik begeleid nog altijd een groepje vrouwen dat al samenkwam voordat ik ziek werd. Vrouwen vertellen in de groep waar ze moeite mee hebben in hun leven, dingen die ze niet met anderen delen. Het gaat vooral over hun relatie. Er heerst altijd een vertrouwelijke sfeer. Dan ben ik volkomen aanwezig. Nu sta ik in zekere zin dichter bij ze dan vroeger. Ik heb meer recht van spreken over hoe je kunt omgaan met iets vervelends waarvan je weet dat het nooit meer weggaat. Er zijn nu eenmaal onveranderlijke dingen die je moet aannemen.’

Lees via deze link ook het verhaal van vader Hans en dochter Anna Myrte. 

Vind je deze video leuk? Abonneer je op ons YouTube-kanaal, er volgen nog veel meer video’s.