‘Je moet het een plekje geven,’ is het veelgehoorde advies bij vervelende gebeurtenissen. In Amerika gebruiken ze de mooie term closure: sluit het af, laat het achter je. Het klinkt prachtig, maar tegelijkertijd is het een dooddoener voor degene die het te horen krijgt. Daar zit je dan, in zak en as omdat je geliefde er vandoor is met een ander, of nog herstellend van de ziekte die je bijna het leven kostte. Een plekje geven? Hoe dan? Waar dan? Kun je je je pijn, verwarring en verdriet zomaar wegleggen en afsluiten, om vrolijk verder te gaan met je leven?

"Elk leed wordt draaglijk als je het in een verhaal verwerkt"

- Filosofe Hannah Arendt

Toch zit er wel iets in, in de uitdrukking ‘een plekje geven’. Uit onderzoek wordt duidelijk dat we verschillende soorten herinneringen hebben: open of gesloten. Gesloten herinneringen zien we van een afstandje, zonder er nog veel bij te voelen. Ze voelen opgelost, verklaard en begrepen. Meestal kijken we er met een positieve blik op terug. Ook als het op het moment zelf allesbehalve leuk was. Die periode van liefdesverdriet bijvoorbeeld, toen we met onze ziel onder de arm rondliepen en elke avond met die goede vriendin op de bank naar zielige films zaten te kijken. Terugkijkend

Log in om verder te lezen.