Afgelopen zomer kreeg ik kinkhoest. Jazeker, dat bestaat nog. Af en toe duikt er een epidemietje op. Ook onder ingeënten, want de vaccinatie is maar beperkt houdbaar. De bottomline van deze ziekte is dat je heel veel en heel lang hoest.
Dat ‘heel veel’ gaf in het begin vooral meelevende blikken, en suggesties voor saliethee, eucalyptus en codeïne. Dat ‘heel lang’ gaf uiteindelijk – naast een dreigend vertrek van mijn partner naar de camper – vooral gefronste wenkbrauwen. ‘Hoest je nou nog? Dat is toch niet normaal?’ ‘Als ik jou was, zou ik nog eens een foto laten maken.’ Of, de kroon spannend: ‘Het kan toch niet zo zijn dat je anno 2016/2017, met robots die op afstand kunnen opereren en medicijncocktails tegen de heftigste ziektes, nog steeds zo aan het hoesten bent?’
Toch had ik het al op verschillende sites gelezen en rechtstreeks van de dokter begrepen: kinkhoest heet ook wel de honderd-dagen-hoest. Met zes weken hoesten was ik nog niet eens op de helft. Ik moest het gewoon uitzitten.
Ongemak en pijn ‘gewoon’ uitzitten: wie kan het nog? We willen door. We moeten door. Problemen lossen we op, en het liefst een beetje efficiënt. We zijn volledig ingesteld op acute zorg, zegt ook pijnpsycholoog Kees Venselaar op pagina 40. Breken we een been, dan leveren we dat been in bij de arts en die maakt ’t weer. Hoesten we zo hard dat we onze ribben horen knappen, dan willen we een foto die laat zien waar de schade in de borstkas hersteld moet worden. Maar zoals je zelf vast ook al eens gemerkt hebt: niet elk gezondheidsprobleem is zomaar opgelost. En een extra foto is geen toegangspoort naar alsnog een snel behandelplan.
Sterker nog, in het zoeken naar een oplossing in extra foto’s of second opinions schuilt een gevaar. Het gevaar dat we vergeten zélf te voelen. Of het misschien tijd is om rust te nemen, bijvoorbeeld. Of om wat vaker ‘nee’ te zeggen. Het gevaar dat we vergeten om goed voor onszelf te zorgen in plaats van ons lijf uit te leveren aan de arts die iets ‘aan’ ons moet doen. Natuurlijk moet je vooral de specialist opzoeken als er een tumor groeit in je lijf of je blindedarm ontstoken is. Maar 80 procent van de klachten waarmee we bij de huisarts komen, gaat vanzelf weer voorbij, zonder behandeling of medicijnen.
Mits we dus de tijd nemen om het uit te zitten. Dus dat ga ik straks zeker doen. Maar eerst nog even een foto laten maken van mijn ribben. Want vandaag hoorde ik voor de vierde keer ‘knap’. Dat is toch niet normaal?
