Het laatste wat ik van Nederland zie voor ik word opgeslokt door Schiphol: de files langs het spoor en de hoogbouw rond de Zuidas. Een krioelende mierenhoop onder een miezerige herfsthemel. In mijn coupé zit iedereen over mobieltjes gebogen. Boodschap: niet aanwezig. Want het is te veel – te veel mensen, te veel gedoe, te veel lelijkheid.
Zeven uur later sta ik op een berghelling. Uit de grond stijgt een kruidige geur op. Het weitje naast me produceert zacht koebelgetingel en in de verte schittert het eeuwige wit op de top van de Dent Blanche. Ja, denk ik, nadat ik het thuisfront heb ge-sms’t dat ik veilig ben aangekomen en dat het hotel gekmakend lekker naar kaasfondue ruikt; ja, aanwezig. En dan gaat mijn mobieltje uit en de zintuigen nog een slag verder open. Want de Val d’Hérens, een langgerekt dal in het zuidelijke kanton Valais, geldt als een van de mooiste dalen in Zwitserland.
Helaas geldt het ook als gevaarlijk. Op weg naar het hotel passeerden we een bruut op het asfalt neergekwakte hoop rotsblokken. ‘Aardverschuiving,’ zei de chauffeur nonchalant. De natuur is hier duidelijk sterker dan de mens. En de mens schikt zich daar zonder morren