Er schijnen pasgeboren baby’s te bestaan die alleen maar slapen, en de rest van de dag tevreden aan een speen sabbelen. De mijne is er niet zo een. Hij doet overdag alleen hazenslaapjes, zijn armen en benen maaien wild in het rond en ’s avonds is hij zo hyper dat we hem nauwelijks in slaap krijgen. Bovendien explodeert hij geregeld in een intensief krijsen: voor het slapen, tijdens het slapen, na het eten… Hij lijkt te worstelen met iets, maar wat?
De euforie over mijn prachtige mannetje wisselt zich af met momenten van wanhoop: is dit wel normaal? Heeft hij pijn? Is hij overprikkeld? Hoe kan ik hem helpen? Op internet lees ik tegenstrijdige adviezen die zich laten samenvatten tot aan de ene kant: ‘laten huilen’ en aan de andere kant: ‘altijd oppakken, je kúnt ze gewoonweg niet verwennen’. Snakkend naar informatie ga ik met mijn 6 weken oude zoontje Mika naar kinderarts Louise Spanjerberg. Zij werkt als een van de eersten in Nederland met de Newborn Behavioral Observation (NBO), een van oorsprong Amerikaanse methode om de capaciteiten en kwetsbaarheden van baby’s van 0 tot 12 weken vast te stellen. Want hoewel zulke kleintjes niet kunnen praten, communiceren ze