Uit onderzoek dat onlangs is gepubliceerd in PNAS blijkt dat we ons vooral aangetrokken voelen tot mensen wier emoties we makkelijk kunnen begrijpen. ‘Dat is bepalend voor sociale interactie,’ zegt professor in de sociale en affectieve neurowetenschappen van de universiteit van Lübeck, Silke Anders. ‘Partners moeten begrijpen waar de ander mee bezig is en waarom. Zo kunnen ze hun gedrag op elkaar afstemmen.’

Brené Browns kracht van kwetsbaarheid

Brené Browns kracht van kwetsbaarheid

Wie zich kwetsbaar opstelt, durft iets van zichzelf te laten zien. Dromen, angsten: gevoelens die we...

Lees verder

Hoe overtuigender, hoe sympathieker
Dat klinkt als een open deur, maar uit haar onderzoek blijkt ook dat er een neuraal mechanisme aan ten grondslag ligt. En dat is een nieuw inzicht. Anders liet 90 mensen een video zien waarin vrouwen hun verdriet openlijk deelden. Na het bekijken daarvan moesten de proefpersonen vertellen hoe de vrouwen op de video zich volgens hen voelden. Hoe overtuigender ze dat deden, hoe actiever hun gemeten hersenactiviteit was en… hoe sympathieker ze de vrouw in de video vonden.

Het beloningssysteem gaat ‘aan’
Kortom: als wij iemand zien huilen en we begrijpen goed waarom dat is, dan wordt het beloningssysteem in onze hersenen geactiveerd. Hierdoor vinden we de ander aantrekkelijk of interessant. Hoe leuk we iemand vinden, hangt dus enerzijds af van de signalen die iemand uitzendt (zijn ze duidelijk?) en anderzijds van ons eigen vermogen om die signalen te interpreteren (komt het aan?).

Geen aansluiting? Check je neurale vocabulaire
Als de emotionele signalen van de zender – tekenen van angst, blijdschap of verdriet in het gezicht – efficiënt worden geïnterpreteerd door onze hersenen gaat ons beloningssysteem ‘aan’ en voelen we ons meer aangetrokken tot de afzender.

Overigens is het omgekeerde ook waar. Als je géén aansluiting kunt vinden, betekent dat niet per se dat jullie niét geïnteresseerd in elkaar zijn maar dat jullie neurale vocabulaire onvoldoende is ontwikkeld.

Bron: Time.