Zet een Friese boekhouder tegenover een jager uit de binnenlanden van Papoea-Nieuw-Guinea en ze begrijpen elkaar. Op basaal niveau dan. Fronst de Fries, dan weet de Papoea dat hij ontstemd is. Lacht de Papoea van mond tot ogen, dan denkt de Fries: die is vrolijk.

Gezichtsuitdrukkingen zijn universeel. Dat weten we al enige tijd, dankzij de Californische psycholoog Paul Ekman. Die bereisde eind vorige eeuw alle uithoeken van de aarde, bestudeerde de minuscuulste spiercontracties op duizenden smalle en brede, zwarte en witte gezichten, en kwam zo tot de conclusie dat mensen wereldwijd op dezelfde manier expressie geven aan hun emoties. Vreugde en verdriet ogen achter een Afghaanste boerka dus net zo als onder een Amerikaanse helm, en ook angst, walging, woede en verbazing uiten zich bij alle mensen in een vergelijkbare mimiek.

Van gezicht naar lichaam

Hetzelfde blijkt nu op te gaan voor de manier waarop mensen emoties in hun lichaam ervaren. Wereldwijd voelt onze diersoort bij woede hoe het hart begint te bonzen en de armspieren zich spannen. Walging trekt bij elk menselijk wezen van mond tot onderbuik door het spijsverteringsstelsel en verdriet leidt overal tot dezelfde hartenpijn.

Tot die conclusie kwam het onderzoeksteam van de Finse psycholoog Lauri

Log in om verder te lezen.