Na 28 jaar alleen verder

Beste K,
28 jaar een relatie, waarvan 21 jaar getrouwd….en nu sinds 2,5 maand alleenwonend. Dat is niet niets! Ik kan me hartstikke goed voorstellen dat je die arm om je heen mist. Mijn vraag aan jou is alleen, je woont nu 2,5 maand op jezelf. Maar hoe lang mis je de arm om je heen nu echt?
Ik kan me zo voorstellen dat die arm er de laatste tijd ook niet echt meer voor je was en dat je daar nog verdriet van hebt, waardoor het nu ook nog niet mogelijk is om jezelf in een nieuwe relatie te zien.

In mijn coachingpraktijk krijg ik regelmatig vrouwen die zich dubbel gedupeerd voelen: naast het feit dat ze zich alleen voelen na het beëindigen van een relatie, hebben ze ook de angst dat het ze niet meer gaat lukken om een nieuwe relatie te krijgen en dit hun lot is….……

Op het moment dat ze zichzelf de gedachte toestaan dat scheiden rouwen is, waarbij gedachten soms rationeel (ik moet verder en wat nu?) en soms emotioneel zijn (ik voel me gekwetst, ik mis een arm om me heen en ik voel me alleen...) lijken ze iets meer rust te krijgen. K, gun jezelf die tijd.

Zelfs de beste scheiding levert gevoelens van verlies op en je hoofd moet dit kunnen verwerken Hoever ben jij hiermee?

Als je hier geen idee van hebt, wil ik je vragen om je gedachten dagelijks bij te houden in een dagboekje. Lees het dagboekje elke week terug en vraag jezelf na het lezen af….
'Hoe gaat het nu echt met mij? Welke vooruitgang heb ik geboekt ten aanzien van vorige week?'
Je zult merken dat met het verstrijken van de weken, misschien wel maanden, je op een gegeven moment merkt dat je vooruitgang hebt geboekt en ook verder vooruit wilt.

Ik raad je aan om ook dan pas dan te kijken wat je nu echt in een relatie zoekt (latten, man/vrouw) en jezelf ervan bewust te zijn dat je hierin vooral dat wat wel voor je heeft gewerkt in het verleden mee te nemen en dat wat niet heeft gewerkt los te laten. Als je dit belangrijk blijft vinden, koers je hier hoogstwaarschijnlijk ook weer op af, terwijl je het juist wilt vermijden. Ik gebruik hiervoor in mijn eigen praktijk een methode waarbij ik je bewuste/onbewuste en vermijdend/koersende voorkeuren uitvraag, zodat je boven water krijgt wat echt voor je belangrijk is.

Ten aanzien van je idee over de beperkte kans dat je iemand zult tegenkomen, hoor ik vooralsnog hier vooral je eigen overtuigingen. Hiermee beperk je jezelf onbewust, want met deze gedachten…..hoe groot is de kans dat je iemand die je tegen kunt komen, ook ziet?
Gering inderdaad….

Ik zou in jouw plaats meer op zoek gaan naar waarom mensen van je houden zoals je bent en wat je voor hen betekent in de relatie die je met ze hebt. Vraag het je kinderen, vraag het de mensen om je heen. Waarom waarderen ze je? Deze vraag geef ik de vrouwen die ik coach vaak mee en levert veel meer antwoorden en kracht op dan de vraag waar is het misgegaan… Je zult merken dat als je deze vraag oprecht aan de mensen om je heen stelt, je hele mooie verhalen over jou en deze relaties zult horen. Geniet ervan en K. gun jezelf de tijd! Heel veel succes ermee!

vriendelijke groet,
Nicole Vening-de Waal