Ik ben getrouwd met een man, al veertig jaar, die vanaf ongeveer 1972 niet meer vrijen wil. Heb er alles aan gedaan dat te verbeteren, maar zijn behoefte is er niet. Ik voel me als vrouw zeer afgewezen. Ik heb altijd geweten dat er iets met hem niet klopte, maar op het gebied van seksproblemen ligt het toch bijna altijd aan de vrouw, bleek mij na gesprekken hierover.
Onlangs las ik over het syndroom van Asperger en: daar stond mijn verhaal! Daar heb ik al die jaren tegenaan gevochten. hij wordt nu gediagnosticeerd bij de GGZ. Vanwege zijn hoge intelligentie kon hij het naar buiten toe mooi brengen en verbergen, maar naar mij toe niet.
Ik voel me diep ongelukkig, maar wil niet scheiden. Dat kan dus ook, als je seksuele problemen hebt. Sinds kort slapen we gescheiden, want ik had een chronisch slaapgebrek door zijn gesnurk en zijn aanwezige ‘afwezigheid’.
Ik voel me heel erg alleen en in de kou staan; vooral als je het advies krijgt: trek eens leuke lingerie aan, verleid hem etc. Hij ziet het niet eens en merkt mijn behoefte niet op. Ik kom hier niet meer uit.
Scheiden doe ik niet; daarvoor heb ik al die 40 jaren teveel geïnvesteerd om nu op een houtje te gaan bijten. Ik mocht van hem nooit werken; ik heb dus geen eigen pensioen. Ik ben zestig en heb ook nog geen AOW. Ik zit dus met huid en haar aan deze man vast. Maar als je emotioneel en seksueel zo in de kou wordt gezet, breekt dat je op. Ik heb nu een burn-out en veel lichamelijke klachten.
Pieternel, zou er nog iets mogelijk zijn op dit gebied bij mijn man als hij daarvoor in therapie gaat?
Ben benieuwd naar je reactie.
Ik begrijp dat je je zowel seksueel als emotioneel afgewezen voelt. Niet vreemd, want leven met iemand met Asperger vergt veel van een mens. Iemand met een dergelijk syndroom is vaak geen gelijkwaardige seksuele en emotionele partner. Wil je toch bij je partner blijven, zonder je al te gefrustreerd te voelen, dan is het belangrijk dat je accepteert dat je man is zoals hij is: geen gelijkwaardige partner maar een man met psychische beperkingen.
Het heeft geen zin om iets van hem te verlangen dat hij niet kan geven. Je hebt zelf ook wel gemerkt dat het weinig zin heeft om aan hem te gaan trekken. Belangrijk is om voor jezelf na te gaan wat jij nodig hebt om een gelukkig leven te leiden. Wat is voor jou belangrijk in het leven? Wat zou je graag willen doen? Vrienden bezoeken, een hobby uitoefenen, (alsnog) werken, of een minnaar hebben? Zoek het uit voor jezelf en zorg ervoor dat je krijgt wat je nodig hebt. Begeef je onder de mensen en zorg ervoor dat je een prettig, eigen leven gaat leiden.
Probeer ondertussen bij je partner te letten op datgene wat hij wel goed doet en kan, ook al is dat maar heel weinig of schraal, zoals het geld dat hij binnenbrengt. Probeer ook positief op hem te reageren. Niet zozeer voor zijn welzijn, maar voor het jouwe. Bezie ook het apart slapen niet als een probleem. Jij (en met jou velen) kunt gewoon niet slapen bij een snurkende partner. Richt je eigen slaapkamer gezellig in en bezie het als jouw plekje en als onderdeel van jouw eigen leven. Leid jij een positief eigen leven dan is de kans groot dat het samenwonen met je partner een stuk gemakkelijker wordt.