Hoe lang duurt traumaverwerking?

Beste Sanne,

Ik vermoed dat je de vraag stelt vanuit een wanhopige pijn of boze frustratie dat je in het hier-en-nu weer geconfronteerd wordt met oude pijnlijke gevoelens en/of angsten vanuit het verleden. ‘Houdt het dan nooit op?’ zul je je afvragen of vraagt je omgeving zich af.

Hoe lang duurt traumaverwerking?

Laat me eerst zeggen dat ik niet geloof dat ‘incest’ een ziekte is en dus denk ik ook niet in termen van ‘genezen’. Wel ben ik ervan overtuigd dat een dergelijke traumatische ervaring (op welke manier dan ook) een zodanig diepe wond in iemands leven veroorzaakt dat het ‘echte’ verwerken in feite een leven lang duurt. Misschien kun je iets met mijn definitie van verwerken: verwerken is oud zeer mogen voelen en nu krijgen wat je toen nodig hebt gehad.

Overlevingsmechanisme

Het gaat er dus om dat je in huidige (liefdes)relaties extra respect krijgt omtrent jouw gevoelens (wat ze ook zijn). Vaak zien we in ons leven de volgende valkuil: tijdens en na het trauma zijn we als kind geconfronteerd met een ondraaglijk besef, namelijk dat onze eigen verzorgers ons fundamenteel niet konden geven wat we werkelijk nodig hadden gehad. Omdat dit besef ondraaglijk is voor het kwetsbare en afhankelijke kind ‘ontwikkelen’ we een overlevingsmechanisme in ons zelf.

Bijvoorbeeld: door onszelf als kind te ervaren als zijnde ‘ik ben niet o.k.’ (in plaats van ‘mijn ouders zijn niet o.k.’). Zo’n type kind kan zich gaan toeleggen op prestaties, zoals school, sporten enzovoort, kortom een gebiedje waarop de buitenwereld het kind waardeert. Echter het kind heeft een fundamenteel ik-ben-niet-o.k. gevoel dus de drang om te presteren (of om superzelfstandig te zijn, enzovoort) houdt nooit op.

Bewust van je kwetsbare kind

Toch worden we in de rest van ons leven geconfronteerd met aanleidingen en gebeurtenissen in het hier-en-nu wat ons dat oude kind-gevoel van gemis, angst en verdriet geeft. Wat vroeger ooit een waardevolle overlevingsstrategie was, werkt nu juist averechts binnen onze intimiteitsrelatie. Dit besef (en ‘zien’ van de partner) is de eerste echte stap naar ‘helen’ (dat is iets anders dan genezen).

Sanne, een wond hoeft mijns inziens niet eeuwig te blijven bloeden. Maar een litteken zal er altijd zijn. Dit litteken moet levenslang goed verzorgd worden, wil het niet weer gaan bloeden.

Ik gun je, met goede hulp, dat jouw verlangens in plaats van de angst (voor herhaling van die pijn) de belangrijkste drijfveer in je leven gaan worden. Dan ben je weliswaar beïnvloed, maar niet bepaald door je jeugd. Ik leef met je mee.

Annette Man-Mul.