Mijn opa is dementerend en woont op een besloten afdeling in een verzorgingstehuis.
Ik vind het moeilijk om hem te bezoeken. Op heldere momenten lijkt hij namelijk te beseffen dat hij tegen zijn zin ‘opgesloten’ zit. Dan gaat hij zacht huilen en vraagt: ‘Wat heb ik gedaan dat ik zo word gestraft?’ Ik zou hem dan graag troosten, maar hoe? Wat kan ik tegen hem zeggen? En heeft dat zin? Graag uw tips over huilen bij dementie.
Het is moeilijk in te schatten in hoeverre iemand met dementie zelf beseft wat er aan de hand is. Bovendien verschilt het erg van persoon tot persoon in hoeverre iemand zelf lijdt aan de ziekte. Het is niet zo dat iemand met dementie “niets meer door heeft”. Maar tegelijkertijd is het belangrijk om te beseffen dat de denkvermogens van iemand met dementie zijn aangetast. Qua huilen en dementie: het is dus niet zo dat het verdriet er voortdurend is, en op dezelfde manier als het voor uzelf voelt.
Mensen met dementie leven heel erg in het nu. Dat is ook de sleutel tot wat je kunt doen voor een geliefde met dementie. Iemand met dementie neemt wel degelijk emoties waar. Het is dus zelfs mogelijk dat u door uw eigen bedrukte stemming uitlokt dat uw opa verdrietig wordt. Het is niet nuttig om inhoudelijk in te gaan op het verdriet, want uw opa heeft de cognitieve vermogens niet meer om hierop te reflecteren. Wat dan wel?